تقدیم برای عرض تبریک (۳)

 آقای حسین ابراهیمی از شاگردان شادروان استاد لطفی  با آواز داوودیشان و آقای مجید ابراهیمی از شاگردان استادحسن ناهید با نیِ سحر آمیزشان و با غزلی از شاعر آسمانی  حافظ– آواز بدانجا رسید که

خوش  هوائیست فرح بخش خدایا بفرست
نازنینی که به رویش می گلگون نوشیم

ناگهان  چشمم به اجاق پر آتش و پر شعله ی محفل افتاد و نزدیک به آن آتشگاه آقای فریبرز خان ابراهیمی را مشغول نوشتن یافتم – هنرنمایی دوستان هنرمند همشهری که پایان یافت در همهمه ی تشویق حضار آقای فریبرز خان صفحه ی کاغذی را به دستم داد –آنرا خواندم  متن بسیار زیبایی بود، تبریکی با انشایی روان و خطی چشم گیر– از ایشان در خواست کردم دو سطر پیشانی آن مطلب ،که ابراز لطف ایشان به فدوی بود را حذف نمایند و چند واژه به کار رفته در متن را شرح دهند و دوباره باز نویسی کنند تا با همان خط به نظر عزیزان در سایت دانش آموختگان در باغ نظر دوستان به تماشا آورده شود .

نور چشمی فریبرز آخرین فرزند شادروان حاج احمد خان ابراهیمی رحمت الله علیه می باشد که ادب و کمال را از والدین به ارث برده – او حافظه ای قوی دارد و قصائد هشتاد ، نود بیتی را به خوبی ، از بر می خواند – شاهنامه را به بهترین وجه می خواند و آدمی را محو عظمت و سترگی کار فردوسی و بزرگی مردم ایران زمین مینماید
شاید گفته شود که نوروز گذشته است – اما نه مگر نوروز میگذرد ، تا خون در رگ شقایق جریان دارد ، تا تنور لاله داغ است ، تا گل سرخ آنچه ثروت دارد برای جرعه ای می ناب ،در کف دارد ، تا چشم نرگس از سر مهر نگران شقایق است ،تا تقویم جلالی به دست ایرانیان  ورق می خورد و تا این سرزمین پهناور و مردمانش زنده و پاس دار  آئین ها و سنت های ایرانی اند – نوروز هست ،موضوع تقدیم برای عرض تبریک  را پایانی نیست !

توضیحات :
در سمت غربی کوه خم دره ی زیبایی قرار دارد بنام گلو سیاه (گولی سیاه ) در ارتفاعات این دره تعدادی سرو کوهی وجود دارد که درمحل به آن وُهل میگویند . بر فراز صخره ای بلند سرو کوهیی زیبایی خود نمایی میکند که از دیگر همنوعان خود کهنسالتر ،تنومندترو سرسبزتر است و از زمانهای گذشته تا به امروز در بین مردم طبیعت دوست ارسنجان بنام وُهل "قشنگو " معروف میباشد .