همراه اول و آخر

گذشتگان و بزرگترها و پدران و مادران ما چگونه در آن شرائط سخت و طاقت فرسا دهها سال در کنار یکدیگر با صلح و صفا و محبت و وفا زیستند و خم به ابرو نیاورده و به تربیت و تحصیل و سایر امور فرزندانشان اهتمام تام و تمام داشتند؟
نظرات مردم و کارشناسان در این مقوله مختلف و گاه متضاد است، عده ای این اتفاق را نشانه ای از توسعه یافتگی و پیشرفت و جمعی دیگر آنرا نماد انحطاط و زیاده خواهی و خودبینی و غرور و ناآگاهی دانسته و دختران و پسران و خانواده ها یا فرهنگ اجتماعی حاکم را مسئول می دانند.
از نگاه نگارنده اصل این اتفاق موجب تآسف و نگرانی جدی است و هزینه های مادی و روحی و اجتماعی آن بسیار هنگفت می باشد اگر چه با پیشرفت علم و تکنولوژی و گسترش آگاهی، حق انتخاب سبک زندگی نیز فزونی می یابد و اجبار و الزام در تحمل شرائط سخت فروکش می نماید ولی معنای زندگی مشترک و آثار و برکات موفقیت در آن همیشه و همه جا حائز اهمیت بسیار بوده و خواهد بود.
اثربخشی، بهره وری، شادابی، نشاط و موفقیت در گرو توجه به طبیعت و ذات انسانی و حرکت در مسیر تمرکز بر آن است و خانواده مطمئن ترین، ایمن ترین و برترین پایگاه ایجاد آرامش و ثبات فردی و جمعی می تواند باشد و توفیق در دستیابی به این مهم پیش نیاز گشایش های دیگر در زندگی است.
تربیت و پرورش نسل های بعدی برای قبول مسئولیت خانوادگی و سازمانی و اجتماعی در گرو ارائه عملی نمونه های موفق در بین بزرگترها و آموختن رموز تحمل، گذشت، سازگاری، همیاری، محبت، صداقت، سلامت و تلاش و کوشش خستگی ناپذیر در طول زندگی و شرائط متفاوت است.
عزیزان، هیچ کدام از ما نمی توانیم بصورت مجزا و منفرد از اجتماع، تنها برای خویش زندگی کرده و به منافع فردی امان(جدای از جمع) توجه نمائیم و توسعه و تعالی و رشد شخصیت در گرو پیوستن و اتصال به جامعه و درخشش در آن است.
   در مدیریت لااقل با چهار مقوله به شرح زیر سر و کار داریم:
۱.    مدیریت فرد بر خودش
۲.    مدیریت افراد در خانواده
۳.    مدیریت فرد در سازمان خدمتی یا متبوع
۴.    مدیریت فرد در اجتماع
ایجاد تعادل و توفیق در هر چهار مورد فوق ضرورتی قطعی برای توسعه و تعالی و کمال خواهد بود و اهمال و غفلت نسبت به هر یک از این موارد ناکامی هائی بهمراه خواهد داشت.

سید محمد حسین(محمود) حسینی