دوشنبه های ادبیات: دو شعر از اله یار خادمیان

مظهر عصمت
کیستی ای زاده ی خیرالبشر
مادرِ عشقی و بانویِ هنر
صبح ازچشم توجاری می شود
دشت دل با تو بهاری می شود   
درسخاوت تام و در الفت تمام
بانویِ حق مظهر  و عصمت پیام
مادری را از تو هرکس بهره برد   
از نشا طِ  مادری هر گز نمرد    
هر کسی آموخت از تو  دلبری
می شود  فرزانه بی افسونگری
یازده معصو م را  مادر تویی
نقش بی مثلی ، خدا ساغر  تویی
گفت  پیغبرتومن را مادری
یعنی از پیغمبری بالا تری
شیرِ تو شد خونِ سرخِ کربلا
شیرِ تو یعنی  گلِ خونِ خدا    
غرق درآ یینه ات شد آفتاب
شرط زیبائی توئی ای نقشِ ناب
ای به اشکت بسترِ سجاد ه تر
شد به مهرت جمله جانها سجده گر
صورتِ  آیینه را  هستی تو نور
کی تو را باور کند چشمانِ کور
ای  نگاهت شعله ی بیگانه سوز
داستا ن و قصه ات  افسانه سوز
راستی میزان  و معیار تو  بود
کاستی  کی جنس بازار توبود
ای زنِ الگویِ زنهایِ بهشت
بی تو زیبایی ندارد سرنوشت
نامِ توعشق وصفا وسادگیست
جامِ تو منظومه ی آزادگیست
عقلِ من را  قدرتِ تشریح نیست
هیچ  مخلوقی  به تو تشبیه نیست
هست این توصیف هایِ  مختصر
ساز و سوز یک دلِ سطحی نگر

***

زنهای بی پیرایه

دخترم  آرایه از زهرا  بگیر
صورت و سرمایه از زهرا بگیر
عشق را رکن واساس و پایه اوست
مظهرِ زنهای بی پیرایه اوست
او زن  دوران خوش باشی  نبود
بستر   بازار عیاشی نبود
شوهرش را در فضیلت یار بود
همسرِ  آرامش و دشوار بود
هر که بوی و طینت زهرا گرفت
زهره گشت و   عزتش بالا گرفت
هر که با فرهنگ زهرا شدعجین
شد بدون ناز   ناز و   نازنین
صورت ازرنگ تظاهر پاک کن
عشق  بی  افرنگ را ادراک کن
آنکه درحجب وحیا مطلوب نیست
نزد محبوب خدا   محبوب نیست
خواستی  دلداده وعاشق شوی ؟
باید اول عشق را لایق شوی
دختر من خواستی زیبا شوی
باید اول پیرو زهرا   شوی
نازمن گرخوا ستی بانو شوی
بایدازاین سیره ، گل با نو شوی
سیب من گر خواستی محورشوی
باید از این زاویه مادر شود
دخترم گر خواستی والا شوی
باید از این پله ها بالا روی