بهار بی یار

یک زمستان دگر بربست بار            آتشی بر جان سرما زد بهار
سبزه از دامان صحرا بردمید            غنچه لب وا کرد بر روی نگار
ژاله از برگ گل نسرین چکید               خــنده آمد بر لب هر گلــعذار
   ابر بی منت بباریـــــد از کَرَم                تا زداید از رخ غمگین غبار
مردمان در کوه و در صحرا روان         هر یکی در دست خود دستان یار
جامِ باده بر لب برنا و پیر             مجلس آن شادنوشان برقرار
    سهم ما زین بزم اما ماتم است        عیش ما زنجیر و شیون در حصار
از غمت ای ماه پنهان از نظر            شادی از روح و روانم برکـــنار
خنده ات ای گلبن خوشبو مدام        بی وفا گاهی مرا هم یاد آر

برگرفته شده از javadrezaee.blog.ir