شاهین بلند آشیان

هرچند سنگ حادثه در آغاز به مرغ بلند آشیان می رسد، اما استواری آن نخل برومند، همراه با شکّرین گفته هایش، دل سخت آشوب زده را به صاف دلی مبدل      می ساخت که پنجره های روشنایی را به رویش می گشود. قریب به 60 سال، همزبانی با خردمندان و پروا پیشگان خویش را آنچنان ساخته بود که دیگر نیاز به خواندن و نوشتن نداشت. درس خواندن او در مکتب روزگار بود و آنچنان آموخت که تصورش برای کسانی که برای اولین بار با وی آشنایی پیدا می کردند آسان نبود. این پیر فهیم و آگاه، لذت و عیش خود را در به سامان رساندن عقب ماندگی های شهرش ارسنجان می دانست و انجام کارهایش اظهرمن الشمس است و با گذر روزگار پرده ی زمانه، بر روی کرده هایش کشیده نمی شود. او سخت کوشی با غیرت بود و ایستایی او در برابر ناممکن ها حیرت انگیز. گاه برای خواسته ای نه برای خویش، بلکه برای آبادی شهرش چه مرارت ها را تحمل می نمود و با صبر و شکیبایی گام می نهاد تا آن را به نتیجه برساند. در برابر ناملایمات، خونابه دل می خورد، اما آه افغان سر    نمی داد و با نیروی بیشتر و گامی استوارتر به جلو می رفت. آری، حسین رضایی در دهه 1360 با یاران همدل، چون دکتر محمدحسین اسکندری، حاج رضا ابراهیمی، حاج جواد رضایی، حاج حبیب اسکندری و عده ای دیگر، دست در دست هم انداخته و مشغله  دل هاشان آبادی ارسنجان بود و نمونه ی بارز آن تأسیس دانشگاه آزاد اسلامی. پس به هوش باش دلا که ایام در گذر است، روی به نیکی آور تا نامت به نیکی در کوچه های شهر پراکنده گردد. مرحوم حسین رضایی با رخ شکفته عزم گلستان کرد و با شنیدن گل  واژه های لا اله الا الله روی نهان نمود و در 90 سالگی دفتر ایامش بسته شد و به سرای جاوید خرامید. درگذشتش با سالروز رحلت دوست دیرینه اش دکتر محمدحسین اسکندری بعد از 25 سال در روز دوشنبه 27/10/1395 رخ داد و مردم در فراق از دست دادنش سر به جیب گریبان فرو بردند.

فقدان این بزرگ مرد را به بانوی بزرگوار و صبور و فرزندان فاضل و دیگر بستگان تسلیت عرض می نماییم.
رحمت واسعه خداوند بر او باد.
اکبر اسکندری
2/11/1395