شاعران ناشناخته ارسنجان - بخش سوم

جاء الحق و زهق الباطل ان الباطل کان ذهوقا

امشب مرا شوقی دیگر در سر بود ای دوستان                   طبعم شکر بار آمده در من نمی گنجد روان
بـــاد صبــا، مشک ختـن، آورده اینک ارمغان                 گلــزارها پــر گـل شده، رونق گـرفته بوستان
هرجـا گرفته انجمن با شوق و شادی مردمان                  سـاقـی بیــاور جام می، شد نیمه شعبان عیان

امشب تولد یافته مولای دین صاحب زمان
امشب نمیدانــم چـرا مه اینقدر زیبا بود                       بــر عـارض هـر کوکبی نوری دگر پیدا بود
امشب بعیش و خوشدلی از پیر تا برنا بود                      هر بلبلی بر شاخ گل، او هم چو من شیدا بود
گشته چراغانی زمین، در آسمان غوغا بود                       روز وصـــال دوستــان، یــا لیلـه الاسرا بود

در خواب یا بیداریم، بینم بهشت جاودان
انـدر تلألو آمده خورشید و ماه ومشتری                      هم ثابت و سیارگـان امشب نموده دلبری
هر انجمی اندر فلک طرزی کند رامشگری                    گــویــا خداوند جهان سازد بنای دیگری
از آسمان آبد ندا بهر جناب عسکــری                        کامشب خدایت میدهد، فرزند نیکو اختری

مسرور و شادان آمده، حوران جنت در جنان
امشب بدنیـا آمــده شاهنشهی والا گهر                    اســرار علــم ایــزدی آن نـــازنین دارد ببـر
در شهــر سرّ مــن رای آنزاده خیرالبشر                   در نیمه شعبان بشد خورشید و رویش جلوه گر
مسرور و شادان آمده از دیدن رویش پدر                   چون غنچة نو رسته ای، بشکفته شد اندر سحر

محو جمال او شده خورشید اندر آسمان
انــدر سحــرگه شد عیان نور جمال انورش                تبریک گو جن و بشر گردیده از بام و درش
جبریل با خیل ملک، همچون غلام و چاکرش              پاشیده بر گیسوی او عطر و عبیر و عنبرش
نـور خــداوند جهــان تابیده از پـا تـا سرش              اندر کمــال و عافیت آسـوده خاطر مادرش

قربان این مام و پسر جان تمام شیعیان
حوران جنت یکطرف، در دست خود گل دسته ها               غلمان نموده از طرف بر سنبل تر شانه ها
انــــداختــه کـــرو بیـان در آسمــان آوازه هـا              در عرش جمع قدسیان، برداشته دست دعا
کــی رازق جــن و بشــر، وی خالق ارض و سمـا               محفـوظ فــرمـا از کـرم نوزاد را از هر بلا

کاین آخرین حجت بود بر جمله گون و مکان
والشمس بــاشد آیتـی از عـــارض نیکوی او                   واللیــل می آرد نشــان، از سنبـل گیسـوی او
چشـم خلایق خیره شـد، از نرگس جادوی او                    او کعبة مقصــود مــا، محـراب مـن ابـروی او
هرجا خرامان می شود، چشم من و دل سوی او                   مهرش بود در سینه ام کـی دست بردارم از او

مدح و ثنایش ذکر من در آشکارا و نهان
از نرجس، آن رومی نسب مجموعة حلم و حیا                    دارای علــم و معرفت ســر حلقه اهـل وفا
مــاه جمــالـش از افــق، طالع شد از امر خدا                   از موی رویش شد عیان، تفسیر لیل والضحی
روح القــدس بـا امر حق، بردش بر اطراف سما                 کــای قــائم بر حق، توئی بر اهل عالم رهنما

بهر قدومت منتظر باشند جمع قدسیان
خــاتم بــود بــر اوصیـا، آن میوه باغ حسن                         بهتــر بـــود از انبیا نور خـدای ذوالمنن
امرش چو امر مصطفی جاری بود بر مرد وزن                         باشـد امــام و پیشوا بـر جملة اهـل زمن
آن نو گل گلزار دیـن بشکفت بر طرف چمن                        بادا مبارک مقدمش بر سوسن و سرو سمن

جاء الحق اندر شان او فرمود خلاق جهان
ای مظهر دیـن خدا، وی منجی خیل بشر                        در انتظــار مقدمـت، کـــل مـذاهب سـر ببر
هر کس تو را جویا بود، لیکن بالفاظی دگر                         از چهارچوب دشمنان، گردیده بر ما حمله ور
ما را نباشد جز تو کس، ای پادشاه بحر و بر                       ای صاحب عصر و زمان با امر حق شو جلوه گر

خورشید چون طالع شود خفاش میگردد نهان
«سجادیا» بس کن سخن این بحر، بی پایان بود                   بحـر سلیمان زمــان، ایــن تحفة موران بود
مــدح ثنــایش کــرده حق، در آیه قرآن بود                      شاها اگر یک جو نظر، بر ما کنی احسان بود
مشکل ترین حاجات ما، نزدیک تو آسمان بود                     من را مران از درگهت، گو این یکی درمان بود
شوق تو را دارم، بسر عشق تو را دارم بجان

اثر طبع جناب آقای سید حمزه حسینی (سجادی) ارسنجانی

اکبر اسکندری
۲۰/۲/۹۶