ارسنجان منطقه‌ای است با وسعت تقریبی ۱۵۰۰ کیلومتر مربع که مرکز آن نیز ارسنجان نام دارد و در فاصله ۱۲۰ کیلومتری شمال شرقی شیراز و دربین مدارهای ۲۸ و ۳۰ درجه شمالی و نصف‌النهار ۵۲ و ۵۴ درجه طول شرقی قرار دارد. این منطقه از مغرب به بلوک کمین، از مشرق به دریاچه بختگان، از شمال به ناحیه سر پنیران و از جنوب به خفرک و کربال محدود است. منطقه ارسنجان حدود ۱۶۰۰ متر از سطح دریا ارتفاع دارد و قله دالنشین که یکی از قله‌های معروف سلسله جبال کوه خم است با ارتفاعی معادل ۳۲۷۰ متر از سطح دریا بلندترین قله رشته کوه‌های اطراف ارسنجان است. اطراف ارسنجان را جنگل‌های سرسبز و کوه‌های سربلند با مناظر بدیع احاطه کرده است. بنه و بادام کوهی بدست آمده از این جنگل‌ها قسمت عمده‌ای از صادرات این شهرستان را تشکیل می‌دهد. در کتاب‌های آثار العجم تالیف فرصت الدوله شیرازی، فارسنامه ناصری تالیف مرحوم میرزا حسن فسایی، سخن سرایان فارس تالیف محمد حسین آدمیت، بستان السیاحه تالیف شیخ زین العابدین صوفی، کوه‌ها و بناهای تاریخی و آثار طبیعی آن آمده است. یکی ازبناهای تاریخی که در این منطقه وجود دارد بنای صخره‌ی قدمگاه یا چاشت خور است که در زیر به توصیف آن خواهیم پرداخت.

جلودر دهکده­ٔ دیرپای ارسنجان است که در دامنهٔ شمالی کوه رحمت و در مسیر ارسنجان به شهر استخر و تخت جمشید قرار دارد. فاصله­‌اش تا شهر ارسنجان ۲۸ کیلومتر است و از قدیم الایام پذیرای قافله­‌ها و رهگذران بوده است. امروزه محیط آرام و روحانی امامزاده سلطان سیّد علی باراندازی برای زیارت‌کنندگان و گردشگران آنجاست. کوه رحمت که جلودر را در دامنهٔ خود جای داده است، پوشیده از درختان بنه و گهگم و گیاهان خوشبو و دیگر بوته­‌هاست که پرندگان خوش الحان در شاخه­‌های انبوه درختان لانه ساخته و به نغمه سرایی می‌پردازند.

اشیای تاریخی، حامل بار اطلاعاتی بسیاری هستند که برای افراد معمولی جامعه، ارزشمند نیستند اما برای یک باستان شناس و یا مورخ تاریخ، بسیار حائز اهمیت می باشد. یک استخوان تاریخی، یک تکه پارچه پوسیده شده از هزاران سال پیش و یا در مورد بنا، یک تل باستانی، جنبه زیبایی و هنری خاصی ندارند بلکه دارای یک قدمت تاریخی می باشند که می توان با استفاده از علم روز، و بکارگیری دانش، اطلاعات بسیاری از دوران تاریخی را بیرون کشیده و دانش تاریخی بشر را افزایش داد. اشیا یافت شده در شهرمان اطلاعات زیادی از شیوه زندگی و فرهنگ قدیم به ما میدهند نوشته ذیل در خصوص یکی از قدیمی ترین شیوه شادی در مراسمهای آیینی و یا عروسی در ارسنجان است.

«میراث فرهنگی به کلیهٔ آثار باقی‌مانده از گذشتگان گفته می‌شود که دارای ارزش فرهنگی باشد. این آثار می‌تواند دربرگیرندهٔ آثار ملموس (مانند بناهای باستانی) یا آثار ناملموس (مانند آداب و رسوم یک منطقه) باشد که امروزه در حفظ آن برای آیندگان می‌کوشند.
میراث فرهنگی منحصربه‌فرد، غیر قابل جایگزینی و در میان نسل‌ها از ارزش و احترام برخوردار است. چیزهای کوچک‌تر ازجمله آثار هنری و دیگر شاهکارهای فرهنگی در موزه‌ها و گالری‌های هنری گردآوری می‌شوند در حالی که برخی دیگر هم‌چون بناهای باستانی در مجموع یک میراث فرهنگی شناخته می‌شود.»

تصویر‌هایی از قبالهٔ ازدواج ملّا احمد، فرزند خوش‌نویس و قرآن‌نویس بزرگ حاج ملّا علی‌عسگر ارسنجانی، که به تاریخ ۱۲۸۲ هجری قمری نگاشته شده، در این مجموعه نمایش داده شده است.

چند سال پیش که به اتفاق اهل و عیال و فرزندان راهی مشهد مقدس بودیم، در یکی از مناطق شهرستان  گناباد توقف نمودیم تا در جای مناسبی نمازمان را بخوانیم و خستگی در کنیم.

اهالی ما را به جایی که فکر کنم آبشار می‌نامیدند راهنمایی کردند و در وصفش چیزها گفتند، به آن جا که رسیدیم از چیزی که دیدیم تعجب کردیم و آه و دودمان به هوا رفت...

... وقف‌نامه آن را به امضای بزرگان و علمای آن زمان نظیر «علامه مجلسی، محمد باقر سبزواری (صاحب ذخیره)، شیخ الاسلام دارالسلطنه اصفهان، میرزا محمد حکیم، شیخ الاسلام هرات، مرحوم جبل عاملی، میرزا محمد باقر متولی آستان قدس رضوی، شیخ الاسلام مشهد، صاحب مدارک، ملک الشعرا (صائب) و... » می‌رساند. ایشان به ارسنجان هم رفته و ....