درحالی که آفتاب نیمه ی مرداد بر سینه ی تفتیده ی زمین می تابید، آهسته، آهسته، دانه های اشک بر رخسار می نشست. گروهی از جامعه ی علمی، فرهنگی ارسنجان و جمعیّتی در خور تحسین در کناری به انتظار مسافری ایستاده اند.