«کوه از بالا نشینی رتبه ای پیدا نکرد
جادّه از افتادگی از کوه بالا می رود»
سال ها در اندیشه بودم و انتظار می کشیدم تا بر فراز جایگاهی قرار گیرم که آرش کمانگیر، ترکش را بر کمر بست و کمان را بر بازو انداخت تا بر بلندای آن بایستد و از جان شیرین و تن نیرومند خویشتن دست بکشد تا مرز ایران و توران و آنچه شأن و منزلت ایرانی است تعیین شود.
«آری، آری، جان خود در تیر کرد آرش
کار صدها، صدهزاران تیغه ی شمشیر کرد آرش»
او معنی عشق ناب را یادم داد
مفهوم دل خراب را یادم داد
صد بار ز دیده سیل خون جاری کرد
تا واژه ی آب، آب را یادم داد
(مهدی کاووسی همکار فرهنگی از ارسنجان)
در دو سوی ارسنجان که زادگاه من است، دو رشته کوه بلند قرار دارد و در اطراف آن نیز کوه‌ها و کوه‌پایه‌های بسیار می‌توان دید. در حدود نیم قرن پیش، که من کودکی پنج ساله بودم، کوه‌ها علاوه بر برخورداری از تفرجگاه‌های زیبا و جذاب در کلیه فصول سال، محل چرای گوسفندان، مرکز تآمین سوخت (هیمه و زغال) و بخشی از مواد غذایی و گیاهان دارویی بودند لذا ما با کوه و کوهنوردی از کودکی الفتی دیرینه یافتیم.
