نخست لازم است اندکی از تاریخچه ی ورود اتومبیل به ایران سخن گفته شود. ناظم الاسلام کرمانی در کتاب (تاریخ بیداری ایرانیان) می نویسید: اتومبیل یا پدیده ای بنام کالسکه بخار در سال ۱۲۸۳ شمسی وارد دارالخلافه تهران شد و به دنبال اولین اتومبیلی که بوسیله ی مظفرالدین شاه به دارالخلافه رسید، چند تن از اعیان و شاهزادگان برای خود کالسکه ی بخار و یا اتومبیل با مارک ها و مدل های مختلف به دارالخلافه آوردند.

اشیای تاریخی، حامل بار اطلاعاتی بسیاری هستند که برای افراد معمولی جامعه، ارزشمند نیستند اما برای یک باستان شناس و یا مورخ تاریخ، بسیار حائز اهمیت می باشد. یک استخوان تاریخی، یک تکه پارچه پوسیده شده از هزاران سال پیش و یا در مورد بنا، یک تل باستانی، جنبه زیبایی و هنری خاصی ندارند بلکه دارای یک قدمت تاریخی می باشند که می توان با استفاده از علم روز، و بکارگیری دانش، اطلاعات بسیاری از دوران تاریخی را بیرون کشیده و دانش تاریخی بشر را افزایش داد. اشیا یافت شده در شهرمان اطلاعات زیادی از شیوه زندگی و فرهنگ قدیم به ما میدهند نوشته ذیل در خصوص یکی از قدیمی ترین شیوه شادی در مراسمهای آیینی و یا عروسی در ارسنجان است.

علی اکبر خان ملقب به معزالملک در حدود سال ۱۲۹۰ شمسی حاکم ارسنجان بود. در آن زمان لشنی ها اذیت می کردند و گاو های رعایا را می بردند. مالکان همام الدین مقداری زمین به حاکم می دهند تا قلعه ای بسازد و عده ای در آنجا سکنی گزینند تا یغما گران دیگر نتوانند دسبرد بزنند. قلعه ای ساخته شده و نامش را اکبر آباد گذشته شد. بتدریج حدود ۸۰ هکتار از زمین های همام الدین وابسته به قلعه شد. سپس قناتی از قبرستان ارسنجان تا اکبر آباد حفر وزمین ها را با آب قنات آبیاری کردند. مشهد علی نقی میرکی از طایفه میش مست کد خدایی قلعه را به عهده گرفت و ۱۰ خانوار در آنجا زندگی می کردند. این قنات تا اوایل ۱۳۶۰ جاری بود. در پایین دست ارسنجان پاکنه ای^۱ حفر کرده بودند تا رهگذران و کشاورزان زمین های اطراف بتوانند از آب قنات استفاده کنند.^۲ این قلعه  اکنون در ۳ کیلو متری ارسنجان واقع است و فاقد سکنه می باشد .

صفحاتی که در ذیل مشاهده می کنید، درس هایی است از یک کتاب درسی که در کلاس اول  ابتدایی سالیان متمادی تدریس شده بود و از همان آغاز دبستان، دانش آموزان را با اخلاق مصورآشنا می کردند.مطالب این کتاب، خداشناسی، نظم، درس خواندن خوش رفتاری، پاگیزگی، ادب، دوری از غیبت، احترام به معلم، زیرکی دور از شیطنت، راستگویی وفاش نکردن دروغ کسی، سلام کردن، گوش دادن به نصیحت پدر،پرهیز از پر خوری،دوری از اسراف،کمک به دیگران، سخاوت، مونس وغمخواری دیگران، غیرت وهمت، صبرو بردباری، دوری از کلام زشت، مهربانی و خوش رویی ، دوری از سخن چینی و محسنات راستی و درستی را به ما می آموزد.
نام این کتاب، اخلاق مصور در دوره مقدماتی است که میرزا احمد علی خان مدیر کتاب خانه ومغازه علمیه مظفریه در شهر جمادی الاول سنه ۱۳۳۸ یعنی ۹۷ سال قبل در چهار جلد در تهران به چاپ رسانده است.
این کتاب بیش از پنجاه درس دارد که در هر صفحه یک درس ، همراه با تصویر آمده است تا دانش آموزان بیشتر لذت ببرند.

زمانی که کودک بودم، برخی روزها که در حیاط بازی می‌کردم، در خاطرم هست پدرم که هنوز با صلابت و جوان‌تر از امروزش بود، در را که باز می‌کرد و وارد که می‌شد و می‌گفت قرار است حاج حبیب، حاج جواد و حاج رضا بیایند خانه جلسه داریم. ممکن بود افراد دیگری هم بیایند و جلسات شلوغ‌تر می‌شد، اما پایهٔ ثابت‌اش، همین‌ها بودند. ما هم خوب می‌دانستیم که جلسه که شروع می‌شود، نباید وارد اتاق شویم، و وقتی پدر تأکید می‌کردند که کسی به میهمان‌خانه وارد نشود، دیگر برایمان مسلم بود که امر مهمّی در پیش است، و بیشتر امور مربوط به شهر می‌باشد، و این احتمال هم بود که مخالفت برخی از مسئولین را مانع توسعه دیده‌اند و می‌خواهند چاره‌ای بیاندیشند.

سال ۱۳۶۸ شمسی سال نکویی بود برای تمامی ما
هم آغاز خوبی داشت و هم پایان خوشی
آغاز آن با دیدار دوباره دوستانمان شروع شد که چند سالی بخاطر مهاجرت کمتر فرصت دیدارشان دست داده بود و با شروع موشک بارانهای ناشی از جنگ دوباره در وطن مالوفمان بدیدارشان شتافتیم و پایانش نیز با قبولی تمامی ما در دانشگاه لذت بخش تر گردید.
روزهای پایانی آن سال همزمان با درس خواندنهای طاقت فرسا برای کنکور در کتاب‌خانه علی ابن ابی طالب(ع) گریزی می زدیم به دامان طبیعت . هم خستگی در می کردیم و هم خاطره می ساختیم برای این روزها