فرار دزدها
مقدمهای کوتاه
من احمدآبادی هستم. زادهٔ روستایی در ۲۵ کیلومتری جنوب ارسنجان. روستایی که در دشتی باستانی بین ایوان قدمگاه در دامنههای شرقی کوهِ رحمت و تل تیماران و نیز امامزادگانی لازمالتکریم از فرزندان امام صادق(ع) و امام موسی کاظم(ع) قرار دارد. روستایی که خاکش گوهرخیز است واز قرنهای قرن تا کنون خاطرات ارزشمند و فراوانی را در سینه دارد. گرچه به علّت خشکسالیهای پی درپی، ضربات و خسارات مکرری دیده، امّا با تحمّلی توصیفناپذیر، خم به ابرو نیاورده و به قول زنده یاد سهراب سپهری در آن «زندگی جاریست». جمال آبادی هستم. آنجایی که مردمانی فهیم واصیل و ادیب و ادیبپرور دارد.