اعتماد و عزت نفس

رفته رفته وارد دنیای واقعی و متفاوت تری شدیم، خانواده تشکیل دادیم و با قبول مسئولیت در سازمان تعهدی دیگر پذیرفتیم و در نقش همسر، پدر یا مادر، معتمد، مدیر، معلم، استاد، همکار، راهنما، مربی، صاحب کار و....باید خودی نشان می دادیم و در کنش و واکنش با محیط متغییر قرار گرفتیم.
از روستا به شهر و از شهر به پایتخت مهاجرت کردیم و بطور مداوم مبنای مقایسه و سنجش موفقیت امان تغییر می کرد و آنچه در ظاهر از جنبه های مختلف می دیدیم با آنچه در طلبش بودیم فاصله بلند و معنادارتری داشت و به دونده ای می ماندیم که در پشت قطاری (به امید رسیدن به آن) می دود و سرعت قطار بطور مداوم در حال افزایش است.
درست حدس زده اید، اعتماد و عزت نفسمان از هر سو در معرض تهاجم و تهدید قرار گرفته بود، همکاران و روسا و اطرافیان ما دیگر صفای باطن گذشته را نداشتند و در چنگال امیال و خواسته های ناچیز خویش گرفتار آمده بودند و حرص و طمع همه را به ناکجاآبادی ویران می کشاند.
بیست سال است که من در مناطق مختلف شمال غرب و شرق تهران زندگی می کنم و از شرقی ترین قسمت ها( شهرک های قائم، محلاتی، نفت، دارآباد، ازگل، سراج، لویزان، شیان و...) تا شمال مرکزی (پاسداران، اختیاریه، کامرانیه، فرمانیه، نیاوران، درروس، الهیه، جردن، تجریش، زعفرانیه، ونک و...) و شمال غرب (شهرک غرب، سعادت آباد، پونک، ولنجک، اوین درکه و...) را گشته ام و در بالغ بر ده سازمان و شرکت بعنوان مدیر ارشد شاغل بوده ام و نظاره گر برج های سر به فلک کشیده و خانه ها و ویلاها و فروشگاه های معظم و خودروها و...و همچنین رفتارها و شیوه های تعاملی مردم هستم و تهران را بارها از فراز کوه ها دیده ام.
جریانی بسیار قوی در بستری آلوده و شبهه ناک حیات اجتماعی ما را در معرض تهدید قرار داده است و به ما القا می کند که "اگر با ما نیستی در برابرمان قرار داری و منتظر خرد شدن باش" و شاخص ها در اعتیاد و بزه های اجتماعی و طلاق و مهاجرت و بیماری های روحی و گریز از ازدواج رسمی (ازدواج سفید) و حاشیه نشینی و حیف و میل و سایر مظاهر فساد، موید این معناست.
چه باید کرد؟ جز اینکه روی پای خود بایستیم و مقاومت کنیم و تسلیم شرائط نشویم، این جریان اگر چه بظاهر قوی و محکم می نماید در باطن پوچ و پوشالی و شکننده است به عوامل و عناصر نیرو بخش بیشتری نیاز داریم و خیل عظیمی از مردم را شامل می شویم که درد مشترکی داریم و از درک مشترک عاجزیم.
مطالعه در ادبیات، تاریخ، سیاست، فرهنگ، هنر و...نگارش، ورزش و تحرک، مسافرت و تعامل با دیگران، توانمندسازی اطرافیان، یادگیری و توسعه درونی و بیرونی، تقویت بنیان های خانوادگی، مشارکت در فعالیت های اجتماعی یاری رسان و توجه به سلامت جسم و جان در کنار صبوری و کار و کوشش و امید و توکل، فراتر از سیاست زدگی و چشمداشت از سیاسیون، از جمله عوامل نیروبخش و موثر بشمار می روند.
ختم سخن را مزین به شعر زیبای فریدون مشیری با عنوان "ریشه درخاک" می کنم.

تو از این دشت خشک تشنه روزی کوچ خواهی کرد
و اشک من ترا بدرود خواهد گفت
نگاهت تلخ و افسرده است
دلت را خار خار ناامیدی سخت آزرده است
غم این نابسامانی، همه توش و توانت را ز تن برده است
تو با خون و عرق این جنگل پژمرده را رنگ و رمق دادی
تو با دست تهی با آنهمه طوفان بنیان کن درافتادی
تو را تزویر غمخواران ز پا افکند
تو را کوچیدن از این خاک
 دل برکندن از جان است
تو را با برگ برگ این چمن
 پیوند پنهان است
تو را این ابر ظلمت گستر بی رحم
تو را این خشکسالی های پی در پی
تو را از نیمه ره برگشتن یاران
تو را تزویر غمخواران
ز پا افکند
تو را هنگامه شوم شغالان
بانگ بی تعطیل زاغان
در ستوه آورد
تو با پیشانی پاک نجیب خویش
که از آنسوی گندمزار
طلوع با شکوهش خوشتر از صد تاج خورشید است
تو با آن گونه های سوخته، از آفتاب دشت
تو با آن چهره افروخته، از آتش غیرت
که در چشمان من والاتر از صد جام جمشید است
تو با چشمان غمباری
که روزی چشمه جوشان شادی بود
و اینک حسرت و افسوس
 بر آن سایه افکنده است
خواهی رفت
و اشک من ترا بدرود خواهد گفت
من اینجا ریشه در خاکم
من اینجا عاشق این خاک، از آلودگی پاکم
من اینجا تا نفس باقی است می مانم
امید روشنائی گرچه در این تیرگی ها نیست
من اینجا باز در این دشت خشک تشنه می رانم
من اینجا روزی آخر از دل این خاک
با دست تهی، گل برمی افشانم
من اینجا روزی آخر از ستیغ کوه
چون خورشید
سرود فتح می خوانم
و میدانم
تو روزی باز خواهی گشت

سید محمد حسین حسینی                           
چهارشنبه ۲۴ دیماه ۹۳