انسان موجودی اجتماعی، کمال جو، توفیق طلب و البته حریص و طماع بشمار می رود. امیال و آرزو و خواسته ها، افراد و اجتماع را به تحرک و تکاپو وا می دارد و گام به گام به جلو هدایت می کند.
تکاپو و تلاش و کوشش برای توسعه و تعالی و پیشرفت صفتی نیکو و مزیتی برجسته به شمار می رود ولی آنچه در عمل اتفاق می افتد می تواند متفاوت با رویا پردازی یا ذهنیات و امثال آن باشد.
بچه که بودیم تمام سعی خویش را متمرکز بر اخذ نمرات خوب و سبقت گرفتن از همکلاسی ها یا انضباط و حرف شنوی و امثال آن می نمودیم و چنانچه به خواسته امان می رسیدیم غرق در شادی و نشاط و غرور می شدیم و اینچنین بود که شخصیتمان در مقایسه ها و امتیازها و نمرات و تعریف و تمجیدها شکل گرفت و تا مدت زمانی که در محیط های آموزشی و پرورشی قدرت خودنمائی داشتیم سرآمد می نمودیم.